Viva Sarajevo: F*ck the past, kiss the future!

Fascinerend, waanzinnig, geweldig, te indrukwekkend! Viva Sarajevo, F*ck the past, Kiss the future (Bono, U2, Popmart tour, 23 september 1997, Kosevo Stadium, Sarajevo).

Een wat lang verhaal over tot nu toe de mooiste en meest indrukwekkende week van onze reis. Lees maar gewoon door. Vanuit Hvar in Kroatie zijn we vorige week zaterdag naar Bosnie en Herzegovina gereist. De eerste kennismaking was gelijk tegenstrijdig. We reden door prachtige natuur naar Sarajevo toe. Vanaf de grens een reis van een paar uur. Opvallend waren tegelijkertijd het aantal begraafplaatsen. We zijn er onderweg wel een stuk of 25 tegengekomen.

Rond een uur of zeven aangekomen in Sarajevo en na het eten stond de voorbereiding op de zaterdagavond op de planning (2 liter bier voor anderhalve euro, tja). Het stappen was erg gaaf, met spa blauw en een colaatje aan de bar gestaan en gewoon rustig op tijd naar huis gegaan om te gaan slapen, meer niet!!!

Zondag, rustdag. Welverdiend. Russische website opgezocht en mee kunnen genieten (spring voor Twente, spring voor Twente, hey, hey! Twee gasten staan in een hostel te springen en een lange neus te trekken!).

Op maandag zijn we Sarajevo ingegaan. Je hebt hier een mooie Turkse wijk met allemaal moskeeen, goed eten en allerlei winkeltjes waar ze een hoop rotzooi verkopen. Vanuit deze wijk door het moderne centrum gelopen. Prachtig weer en alle terrasjes zaten vol. Opvallend is dat de mensen hier op veel momenten worden herinnerd aan de oorlog van 92 - 95. In elk park zie je wat kleine begraafplaatsjes, uiteraard wat monumenten en je ziet bijvoorbeeld op straat waar destijds een mortier is neergekomen. Die plek is rood geverfd wat betekent dat er dan iemand bij is omgekomen. Het gekke van dit is, is dat de sfeer in de stad echt ontzettend aangenaam is. Het is hier ook niet grijs ofzo, maar gewoon echt heel relaxed. We zijn verder doorgelopen naar het Olympisch stadion, de winterspelen van 1984 waren in Sarajevo. Daar stond uiteraard weer een poortje voor ons open, maar dit keer echt netjes gedragen. Gevraagd aan de terreinknecht of we het stadion binnen mochten en zo stonden we later op het voetbalveld! Echt gaaf.

Op dinsdag hadden we een zes uur durende tour geboekt. Nu ben ik meestal niet zo van deze tourtjes, maar dit was echt indrukwekkend. Vooraf heb ik best veel gelezen over de oorlog in het voormalig joegoslavie in de jaren negentig. Het is te ingewikkeld om alles hierover uit te gaan leggen, maar zeker de moeite waard om naast dit verslag eens te lezen wat er in de landen Kroatie, Bosnie, Servie, Macedonie, Slovenie en Montenegro allemaal is gebeurd. Via wikipedia gewoon zoeken op oorlog Joegoslavie. Tijdens de tour zijn we veel te weten gekomen over de verschillende bevolkingsgroepen in Bosnie, wat er allemaal gebeurd is, hoe gruwelijk de oorlog is geweest, dat er nu nog veel corruptie is, dat er drie verschillende presidenten om de acht maanden rouleren, dat mensen letterlijk van het ene naar het andere oorlogsgebied vluchtten, dat Amerika en Rusland een rol hebben gespeeld en wellicht het meest irritante van alles dat de mensen, het volk met verschillende culturen en religies gewoon in harmonie met elkaar leefden in Sarajevo. Ook nu proef je dat er hier gewoon een echt aangename sfeer hangt. Tijdens deze dag gewoon echt wel een soort frustratie gevoeld.

We reden eerst langs het parlementsgebouw dat destijds is gebombardeerd en ook zagen we het holiday Inn waar journalisten verbleven. Een monument herinnert aan 1500 kinderen die tijdens de oorlog zijn omgekomen! We gingen op weg naar een museum waar we meer info kregen over een tunnel van 800 meter die destijds vrijwel zonder goed gereedschap is gegraven door de bevolking. De tunnel leidde naar het vliegveld waar de basis was van de Vernigde Naties. Mensen smokkelden zo wapens en voedsel Sarajevo in. De Servische linies waar de tanks stonden opgesteld hebben lang niet van het bestaan van de tunnel geweten. De tunnel leidde ook naar een oorlogsvrij gebied. Naar schatting zijn er miljoenen mensen doorheen gevlucht. Onze gids, destijds zelf vijf jaar oud, is er ook doorheen gegaan en moest daarna drie dagen lopen naar een veilig dorpje! Vijf jaar! We konden door de restanten van de tunnel heenlopen en daarboven was eigenlijk gewoon een tuin. Akelig kippenvel om te weten dat de Servische tanks destijds op 300 meter stonden opgesteld van waar wij stonden.

Vervolgens zijn we ook naar de olympische bobsleebaan gegaan, hoger gelegen in de bergen. Je kon gewoon de baan op en het gaat dan ook om restanten. Maar ook hier weer een achterliggend verhaal, want de bobsleebaan werd als soort van loopgraaf gebruikt door de Servische soldaten en werd dus ook beschoten vanuit Sarajevo. Vervolgens gingen we naar een wat lager gelegen uitkijkpunt over de stad. Dit was ook weer precies een punt waar de Servische tanks stonden opgesteld. Terug in de stad kwamen we bij de Sniper Alley, de gevaarlijkste zone in de stad. Vanaf deze straat lagen de Servische scherpschutters slechts 300 meter van de mensen vandaan. Mensen moesten bijv. naar de rivier om water te halen, een levensgevaarlijke onderneming! De kogelgaten zijn nog zichtbaar in de gebouwen. De tour eindigde in de Turkse wijk met nog een rondleiding. Wat een ervaring was dit. De foto's op hyves zijn denk ik even mooi als indrukwekkend.

Woensdag zijn we naar Mostar gegaan. ook hier is oorlog geweest, meer met een Kroatische kant van het verhaal. De oude brug is het meest indrukwekkende van dit stadje. Deze is herbouwd nadat de brug was gebombardeerd. Was erg mooi en verder is Mostar een soort van klein toeristenplaatsje. Na een paar uurtjes hadden we het wel gezien.

De donderdag en de vrijdag zijn, tot nu toe, vrij rustig. Geen gekkigheid, gewoon lekker door het stadje lopen, een keertje hardlopen en een beetje rondhangen, heerlijk. Het meest heftige van vandaag zal waarschijnlijk het inpakken van mijn rugtas worden. wat een zooitje heb ik ervan gemaakt! Morgenvroeg gaan we als het goed is op weg naar Belgrado. We hebben in Sarajevo een groepje Montenegrijnse meiden leren kennen, die wonen weer in Belgrado en er schijnt een mooi feestje te zijn. Dus morgenochtend om vijf uur wekkertje gevolgd door een busritje van zeven uur. Later dus weer wat verhaaltjes. Check de foto's!

Mam: een hele fijne moederdag gewenst. Als ik terugben trakteer ik op lunch in de zon op een terras!